معرفي ۸ روش رفرنس نويسي پركاربرد

روش رفرنس نويسي چاپ مقاله APA (American psychological association) براي موسسه‌هاي دانشگاهي توسط انجمن روانشناسي آمريكا، خلق شد. اين روش ارجاع دهي بيشتر براي كارهاي پژوهشي و تحقيقات اجتماعي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در سبك رفرنس نگاري APAاز هر چهار طرف كاغذ يك اينچ (معادل ۲. ۵۴ سانتي متر) فاصله اعمال مي‌شود. فونت مورد استفاده در اين سبك عموما Times New Roman مي‌باشد.

در اين روش ارجاع دهي قسمتي از اطلاعات منبع در متن نوشته مي‌‌آيد و شكل كامل‌تري از مشخصات منبع در انتهاي فايل متني يا همان قسمت منابع يا مآخذ، قيد مي‌شود. براي مثال اگر قسمتي از نوشته‌ي يك كتاب را مورد استفاده قرار مي‌دهيم، بعد از اتمام جمله درداخل پرانتز، نام كتاب- نام نويسنده و سال انتشار را به عنوان رفرنس آن نوشته مي‌آوريم. اگر متن استفاده شده ۲ نويسنده داشت نام هر دو را در پرانتز قيد مي‌كنيم و اگر بيش از ۲ نويسنده داشت، به نوشتن نام اولين نويسنده «و همكاران»، در داخل متن اكتفا مي‌كنيم.

روش رفرنس نويسي دوم – MLA

سبك MLA عموماً براي نوشته‌هاي مربوط به شاخه‌ي ادبيات و علوم انساني، مورد استفاده قرار مي‌گيرد. يعني بيشتر زمان‌هايي كه منبع ما از نوع كتاب است، از اين روش استفاده مي‌كنيم. اين روش از استناد، براي هر منبع، نياز به دو قسمت دارد. يك قسمت در متن اصلي و يك قسمت به انتهاي نوشته ‌يعني بخش منابع يا ارجاعات. در متن اصلي دقيقاً بعد از تمام شدن متن استناد شده از كتاب، در داخل پرانتز، نام خانوادگي نويسنده با يك فاصله و شماره‌ي صفحه قيد مي‌شود؛ مثل ( كاظمي ۲۵ )، و مابقي اطلاعات مربوط به كتاب در قسمت انتهايي يا همان منابع، آورده مي‌شود.

روش رفرنس نويسي سوم – AMA

اين سبك از استناد براي مقالات و تحقيقات پزشكي استفاده مي‌شود. در اين روش رفرنس نويسي به هر منبع يك شماره نسبت داده مي‌شود و با آوردن اين شماره‌ها در متن نوشته، به منبع مورد نظر اشاره مي‌كنيم. در بخش منابع يا ارجاعات هم يك ليست شماره‌گذاري شده از رفرنس‌ها به همراه كليه‌ي اطلاعات، در اختيار خواننده قرار مي‌دهيم.

چهارمين سبك رفرنس نويسي – Chicago

روش ارجاع دهي شيكاگو بيشتر براي مطالب تاريخي كاربرد دارد. زماني كه شما قصد انتشار يك متن را داريد، اين روش استاندارد محسوب مي‌شود. در انتهاي هر نقل قول، متن يا نوشته‌ي اقتباس شده از ديگر نويسندگان، از يك شماره استفاده مي‌كنيم. توضيحات را مي‌توانيم در پي نوشت لحاظ كنيم و در اين صورت نيازي به توضيح در فهرست منابع انتهاي اثر نيست. فهرست منابع و پي نوشت تنها در فرمت نوشتاري تفاوت دارند.

پنجمين روش ارجاع دهي – The Turabian Style يا سبك مكينتاش

اين روش ارجاع دهي با روش CMS از نظر موارد استفاده مشابه است؛ با اين تفاوت كه سبك رفرنس نويسي CMS براي نوشته‌هايي كه قرار به انتشار آنها است، سازماندهي شده است ولي مكينتاش استاندارد انتشار نيست.

سبك رفرنس نويسي ششم – IEEE Documentation Style

سبك IEEE، استانداردي براي تمامي ژورنال‌ها و مجلات انجمن IEEEمي‌باشد. اين سبك رفرنس نويسي اكثر مواقع براي مقالات در زمينه‌ي مهندسي و علوم كامپيوتر، استفاده مي‌شود. در اين روش نيز، مانند سبك ارجاع دهي شيكاگو در متن از اعداد استفاده مي‌كنيم و در انتها از فهرست منابع را، لحاظ مينماييم.

هفتمين روش ارجاع دهي – سبكIso 690

اين روش رفرنس نويسي يك استاندارد ايزو است كه براي ارجاع دهي متون، با هر موضوعي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. اين شيوه ارجاع دهي براي فايل‌هاي متني الكترونيكي بيشتر كاربرد دارد (XML-XSL) كه از المان‌هايي خاص براي ارجاع، بهره مي‌برد. نقطه‌گذاري‌ها و سبك خاص در نوشتن، جزو قواعد اين روش نمي‌باشد، بلكه تنها وسيله‌اي براي بهتر ارائه دادن مطلب است. آخرين ورژن ارائه شده در سال ۲۰۱۰ مي‌باشد كه قابليت ارجاع به كليه منابع اطلاعاتي را دارد؛ از جمله كتاب، مقاله، منابع الكترونيكي (نرم افزارها و پايگاه‌هاي داده)، موسيقي، صداي ضبط شده، تصاوير متحرك و . . . .